Omni-versen 5: Uitnodiging

	Omni-versen Hoofdstuk 5 Uitnodiging

1. Erkentelijkheid 2. Opdracht 3. Contemplatie 4. Eenwording 5. Uitnodiging 6. Hemel op aarde 7. Leven Zoals Het Is 8. De Heilige Vallei 9. Dankbaarheid	1. Ik, de Grote Moeder, het Vacuum, de Kosmische Baarmoeder, de Onpeilbare Diepte van het universum, in het diepste Omslagpunt van Niet-doen, zeg je: al het zichtbare komt uit Mij voort, zonder dat Ik dat actief bewerkstellig. Alles komt uit Mij ondanks Mijzelf en keert tot Mij terug: zowel het Goddelijke, het Licht, het Zijn alsook de bloemen, de planten, het gras, de bomen, de rotsen, de rivieren, de wolken en de zeeën zijn een uitdrukking van Mijn niet-activiteit. Ook de mensen, geheel op dezelfde manier. Zij zijn in tweeërlei zin Mijn Evenbeeld. Evenals al het andere zijn zij met hun geest in Mijn Geest en met hun lichaam in Mijn lichaam. Het universum is Mijn „mystieke lichaam", het is de voortdurende viering van Mijn Alomtegenwoordigheid. Het zichtbare is de lichamelijkheid van het Onzichtbare, het tijdelijke is de incarnatie van de Eeuwigheid. Vereer, dien, ervaar en verwerkelijk Mij daarom op tweevoudige wijze. Luister nu naar Mijn woordvoerder:
	2. en als ik nu door het gras loop in gemeenschap met de bomen mijn handen groetend bij elkaar dan weet ik dat ik hier geborgen ben
		3. en als ik nu al lopende besef helder, licht en voetig de lijster zingend in mijn ruimte dan weet ik dat dit de hemel op aarde is
	4. en als mijn pas steeds meer vertraagt een glimlach om mijn mond getoverd wordt vreugde opborrelt uit ‘k weet niet waar dan weet ik dat het zo bedoeld is
		5. en als ik nu niet meer weet wat binnen is of buiten vol-ledige transparantie mij totaal bezit zodat ik alles zie zoals het is
	6. dan weet ik van de belofte die is ingelost Hemel en aarde hebben zich zonder mijn medeweten over mij ontfermd mijn vragen gelden slechts mijn medemens
		7. even stribbbel ik nog tegen de hand die mij gereikt is moet ik die nu naar hen uitsteken zonder duwtje in de rug zal het niet gaan
	8. zie ik voel hun lijden van nabij verre lotgenoten opgesloten in de chaos kris kras door elkaar ten gronde gaande in wat hun vrijheid zegt te zijn
		9. welnu mijn opdracht is je te leren over Hemel en aarde als jouw Thuis het Goddelijke in Haar lichamelijkheid is het mysterie van het leven
	10. kom vergezel mij op mijn pad laat iedere stap de eerste zijn breng net als ik je handen bij elkaar wees gegroet door wind, gras en bomen
		11. raak ze aan de bladeren en de struiken voel het koele water van de beek verruim je blik als je naar de hemel kijkt „lichaam van God" fluistert Het van binnen
	12. zie wat je ziet en voel wat je voelt maak van je lust het Leven luister naar wat je om je hoort en je hebt de ingang tot het Onuitsprekelijke gevonden
		13. wanneer nu je stappen overgaan in treden gelukzaligheid en eerbied voor het gras bezit van je genomen heeft verbuig je dan en pleng je tranen op de aarde
	14. had je met al je kennis ooit bedacht hoe de grootsheid van het gras jouw nietigheid in liefde op kon nemen is je wereld nu niet op zijn kop gezet
		15. het is een ontmoeting der Essenties want als jij er Achter komt ben je het gras wezenlijk gelijk zonder onderscheid vervolg je nu je weg
	16. alles lacht je zonder uitzondering tegemoet wat een dolle sprongen maak je zeg de mystieke gemeenschap met al wat leeft is teveel voor woorden
		17. niet jij loopt maar Het loopt jou nu verder ongemerkt is uit je voortbewegen het oergebaar ontstaan zie, alles is gesmeerd in goddelijke Olie
	18. waarlijk, lopen in het groene gras is het liefdevol strelen van Haar huid en strijk je door Haar haar bij het aanraken van de bomen
		19. geniet je van Haar sappig vlees als je in de appel bijt en baad je in Haar heilzaam vocht bij het zwemmen in het meer
	20. de takken, de bladeren en de bloemen hoe neigen zij zich nu naar jou evenals jij jezelf naar hen verbuigt tastbaarder kan een ontmoeting toch niet zijn
		21. zie de kleuren, de geuren en die vormen alles biedt zich aan als jouw geliefde ontelbare kusjes worden aan je uitgedeeld hoe inniglijk een voor een en onuitsprekelijk
	22. en met je voeten in de aarde geworteld in het diepste duister van haar buik gaan je armen lovend nu ten hemel ingevoegd en opgenomen in het zoete Weten
		23. eindeloos sta je nu en onbeweeglijk het Onuitsprekelijke is in je neergedaald opgetild en uit je voegen sprakeloos Een met wat je niet kunt zeggen
	24. niets kan je nu meer deren je geborgenheid is immers bodemloos nooit was je ooit een Moment verlaten het is een wonder als je erbij stilstaat
	TERUG © 1999 Copyright by Han M. Stiekema. Last update:07/23/05