Tegelijkertijd
Terugkeer van het Christendom tot zijn Ware Oorsprong

EEN NIEUWE LERAAR, EEN NIEUWE TRADITIE
DE GROTE UITDAGING

Ondanks alle PR inspanningen staan de Christelijke Kerken in Europa op punt in elkaar te storten. De oorzaak is niet de lelijke buitenwereld - "secularisatie" - maar een innerlijk verval, een proces dat reeds "gedurende het leven van Jesus" begon. De uitkomst is een skelet zonder lichaam, cq een lichaam zonder ziel cq een ziel zonder Geest.

Toen de Leraar reeds aan het midden van zijn leven voorbij was, begon hij zijn levensmythe opnieuw te rangschikken. De Wijsheid die altijd de grond van zijn bestaan was geweest gebood hem vruchtbaar te worden. Geen uitstel meer! Kijk toch hoe de wereld reilt en zeilt. Veel te lang waren de mensen in de greep van de Leugen, verpakt als waarheid. Is het niet tijd dat het Ware zich er definitief aan ontworstelt? Moet de roep van bevrijding niet naar alle richtingen uitgaan? Dat kan alleen wanneer het Pure Zich opnieuw manifesteert. Zo daalde de Leraar af en maakte zich bekend onder de mensen.

"Het Licht schijnt in de Duisternis, maar......" Alkmaar, 2007.
Zie ook: https://www.youtube.com/healingtheplanet

Zijn gedachten gingen terug naar waar Het begon. Hoe hij ontvangen werd in het paradijs*. Twee jaar lang leefde hij zijn gelukzaligheid, onbelemmerd door de zwaarte van de wereld. Het zou zijn hele leven bij hem blijven. Toen daalde de Wolk over hem neer. Een donkere nevel breidde zich over hem heen. Het Licht trok zich terug en sloot zich op in zijn hart. Wilde emoties beheersten zijn gemoed: die van verlatenheid, verworpen-zijn, woede en angst. Alles onder de zoetbittere sluier van treurnis over het verlorene. Iets - het Ondefinieerbare - in hemzelf bleef echter overeind. Het deed een gelofte aan zichZelf. Nooit zou hij ontrouw worden aan zijn geheim.

* Eerste kinderjaren

Zijn Ware Thuis leefde als intuitie in hem voort. Reeds als kind onderscheidde hij daardoor de leugen van de Waarheid. Het was in de kerk dat zijn ogen verder open gingen. Hoe kon deze "plek van God" zo bedompt, leeg en huichelachtig zijn? Wat een vertoning werd daar opgevoerd iedere zondag! Het deed hem pijn in zijn hart te moeten ervaren hoe de mensen zich kritiekloos lieten inpakken. Hoe afgestompt dat zij hun gebeden oprispten. Waar was de Geest gebleven? De benauwdheid greep hem steeds vaker naar de keel. De leugen deed zijn lichaam ineenkrimpen, een schreeuw kwam op uit het diepste van zijn Wezen. Wegwezen van hier!

De Leraar liet zijn herinneringen nog even de vrije loop. Hoe hij de vrijheid elders zocht. Een nieuwe cultuur diende zich aan!* Een glimlach kwam op zijn mond, vertederd als hij was over zijn "Sturm und Drang" periode. Het Uiteindelijke was hem welgezind in die tijd. Het liet hem genieten van de "vruchten der aarde". Wat hij dan ook met volle teugen deed. De kerk was hij vergeten, achtergelaten had hij het, voor altijd begraven. Zo dacht hij. Het leven als experiment beleven. Zoveel nieuwe dingen dienden zich aan. Veelbelovende initiatieven werden ontwikkeld. Zich waarmaken, daar ging het om, het beheerste zijn hele leven!

* De jaren zestig

Als door een wonder werd hij - na zo'n lange tijd - weer op de rails gezet. Zijn innerlijke Schat had de turbulenties overleefd. Het liet Zich aanspreken door een nieuw en pril verlangen naar het Ware en Echte. Een stille belofte breidde zich uit in zijn hart. Iets zo subtiels, slechts herkenbaar aan de bloesems in het voorjaar. Deze kostbaarheid begon zachtjes te ontluiken, Het vroeg om aandacht, ruimte, tijd en voeding. Een vermoeden van een nieuw leven daagde in het hart van de Leraar. Een voorzichtige eerste juichkreet, al wist hij nog niet precies waarom. Hij ging zich richten naar het nieuwe kompas, zonder te weten waar deze hem zou brengen.

Terwijl alles om hem heen de tekenen van verval vertoonde, kwam het nieuwe leven onweerstaanbaar in hem naar boven. Iets van binnen begon aan hem te trekken. Iets dat Groter, Lichter en Sterker was dan hijzelf. Dit Iets wilde verwerkelijkt worden! Groot was daarom zijn vreugde, toen hij - reeds na korte tijd van oefening - zijn Ware Zelf ontdekte*. De Leraar had een eerste - en beslissende stap - op weg naar Eenwording gezet. Niet dat hij zich daar op voor liet staan. Integendeel. Zijn basisfilosofie - Zen - liet dat simpelweg niet toe. "Wees maar gewoon, dan doe je al gek genoeg" paste wonderwel bij hem.

* Bij Karl Graf Dürckheim in het Zwarte Woud (1972)

Daar zou echter spoedig een eind aan komen. Het is achteraf verbazingwekkend hoe de "Hemelse Storm" zijn boot in beweging zette. Eerst die oude man die hem zijn leven als Leraar voorspelde, direct daarop gevolgd door het GraalsVisioen. Even dacht hij ook dit nog weer te kunnen negeren. Vlijtig ging hij daarom door met zijn dagelijkse werk. Tevergeefs. Door een gelukkige ontmoeting - waarin een vriend hem een tekst liet lezen - sloeg de vlam in de pan. Een onstuitbaar Liefdesvuur was in zijn hart ontbrand. Totaal verteerd te worden, dat was zijn enige verlangen. Dus reisde de Leraar naar zijn geliefde*, degene die dit vuur in hem ontstoken had.

* Bhagwan Shree Rajneesh

Wat er toen gebeurde is met geen pen te beschrijven. De OerErvaring - dragende Ongrond van de mensheid - nam plotseling bezit van hem. Zonder enig eigen toedoen. Zijn hele leven in een fractie "op zijn kop gezet". Of was het "op zijn (goddelijke) pootjes terechtgekomen!" Binnen 24 uur realiseerde hij alle hoogten en diepten van het menselijk bestaan: het Absolute Niets, de Vol-Ledige Verlichting, het Grote Sterven en zijn "Opstanding" uit de Onderwereld*. De goddelijke Belofte was ingelost, de dood was overwonnen, de wedergeboorte als toekomstig Leraar had plaatsgevonden. Het Geheim had Zich geopenbaard.

* Zie: "Drievoudige Realisatie"

Het Goddellijke, wetende omtrent de zware taak die de Leraar te wachten zou staan, gaf hem vervolgens een "toegift": 10 jaar ononderbroken gelukzaligheid*. Het moest zijn nieuwe Ik stevig in het Zelf verankeren. Opdat dit geen doel in zichzelf zou worden, werd hij vervolgens hardhandig uit zijn "droom" geholpen. Het zou het begin worden van de 15 jaar "Donkere Nacht van de Ziel". Ondanks alle voorafgaande "bliss" bleken er nog talloze oude onverwerkte delen in zijn persoonlijkheid te bestaan. Opdracht: deze alsnog integreren in zijn nieuwe Ik. Hoewel zijn Wezen vrij en onaantastbaar bleef, waren (pijnlijk) vallen en opstaan meer dan ooit zijn deel.

* 1977-1987

Gelouterd door de tegenslagen begon de Leraar te werken aan zijn leer. Opwaardering van het belang van de persoonlijkheid nam daarbij een grote plaats in. In tegenstelling tot hen die de wereld als illusie zien, waardoor zij de confrontatie met hun "shit" ontlopen en er dus niets van leren cq de kans missen werkelijk heel te worden, omarmde hij zijn "innerlijke stiefkinderen". Augustinus was voor de Leraar het grote voorbeeld van hoe het fout kan gaan. Hoewel verlicht, verzuimde de eerste een aantal belangrijke onverwerkte facetten - sex en macht - van zichzelf te integreren, waardoor zijn oorspronkelijke boodschap - in zichzelf puur en waar - toch verwrongen in de wereld terechtkwam.

De spirituele Weg is houdt niet alleen belofte in, maar ook verplichting. Dat is heel praktisch. Heb je namelijk een Opening ervaren, dan is vanaf dat moment de contrôlefunctie van het ego afgezwakt. Veelsoortige impulsen kunnen dan ongehinderd naar de oppervlakte komen: van (obsessieve/chaotische) gedachten, tevoren onderdrukte verlangens, etc. tot pijn, angst, woede en minderwaardigheidsgevoelens.....Voor een succesvol verdergaan van de innerlijke ontwikkeling is het beslissend, dat deze delen in de Nieuwe Identiteit geintegreerd worden. Voor dit doel heeft de Leraar de Universele Weg gecreëerd. Het bestaat uit bewustwording, persoonlijke integratie (spiritueel, emotioneel, lichamelijk), het geworteld-zijn in Hemel en aarde, doorbraak van het Licht, reiniging/loutering, toevlucht tot het Uiteindelijke en mededogen/dienstbaarheid.

Ondanks het feit dat hem het Boeddhisme aanvankelijk het meeste boeide - niet voor niets had het Uiteindelijke hem al heel vroeg "De Ultieme Sutra" ingefluisterd, later leidend tot een algehele vernieuwing van het Boeddhisme* - merkte de Leraar dat hij zijn Westerse achtergrond niet geheel had afgezworen. Integendeel. Vooral met betrekking tot de Donkere Nacht had het eerste hem eigenlijk weinig te bieden. De "christelijke" mystieken daarentegen - hij liep jarenlang met een afbeelding van Johannes van het Kruis in zijn zak - waren een rijke bron van ervaring en inzicht. Het leidde ertoe dat hij deze traditie opnam in zijn leerpakket.

*Zie: "Grote Moeder Boeddhisme"

Om het Christendom in zijn geheel "te omarmen" was echter nog een brug te ver. Het had met de persoon van Jesus te maken. De kerk had hem - om machtspolitieke redenen - als "Eniggeboren Zoon van God" geproclameerd, als de enige die zijn Goddellijkheid kon claimen. Uit eigen ervaring wist de Leraar dat dit op onwaarheid berustte. Is het Goddellijke niet Alomtegenwoordig? Doordringt Het niet alles en iedereen? Had Het Zich niet op unieke wijze in zijn eigen leven geopenbaard? De waarheid over Jesus onthullen was echter voorlopig geen optie. Immers, de laatste was "voor ons" aan het kruis gestorven. Een "feit" waar niet mee te concurreren viel!

Terwijl Jesus naar de achtergrond geschoven werd, deden zich nog verschillende aftershocks van de Donkere Nacht voor. Net als Jesus.....werd de Leraar heftig met zijn ego geconfronteerd. De laatste zag zijn kans om het innerlijke Licht voor zijn eigen karretje te spannen. "Ik de grote verlichte". Terwijl Jesus daarvoor naar de woestijn ging, ging de Leraar een stapje dieper in zichzelf, aan gene zijde van het Licht. Hij hoefde daartoe alleen maar zijn eigen Verwerkelijking voor de geest te halen. Deze begon niet met het Licht, maar met het Absolute Niets. De laatste ging aan het eerste vooraf, het eerste werd uit het laatste geboren.

"Het Licht komt voort uit de Duisternis", dat was de kern van zijn nieuwe inzicht. Met het Licht had hij genoeg ervaring, het was (is) zijn diepste Wezen. Maar de Duisternis? Toen Het zich voordeed werd zijn gehele existentie in één klap uitgewist. Je kunt Het dus niet realiseren, bereiken of bezitten. Het onttrekt zich aan ieder inzicht. Het is een Mysterie dat niet te doorgronden is, omdat in confrontatie ermee jij ophoudt te bestaan. Het vernietigt je, terwijl Het je (meteen daarop) opnieuw geboren laat worden. Een "Vat" van "dood en vernieuwing" dus. Dat kon maar één ding betekenen: het staat gelijk met de Kosmische Baarmoeder ("Grote Moeder") uit voor-patriarchale tijd.

Om Het voor mensen toegankelijk te maken - de hoofdopdracht van iedere Leraar - moest naar de meest toepasselijke Naam gezocht worden. Opeens herinnerde de Leraar het openingsvers van De Ultieme Sutra:

Ik, een Volledig Ontwaakte
Koning van Ontelbare Hemelen
heb eerbied en verbuig mij voor
De Grote Moeder
de Niet-Dimensie achter het Absolute
Onkenbaar Niets achter het Niets
Bodemloze Baarmoeder van het Eeuwige
Oorspronkelijk Vacuum waarin het Ongeboren Absolute
ontstaat en verdwijnt
ononderbroken

Toendertijd werd hij door het Niets gedicteerd, zonder dat hij er persoonlijke tussen zat. Daarom kon hij iets opschrijven wat hij veel later (20 jaar) pas echt begreep. Hier stond dus waar hij zo naarstig naar zocht. Het Uiteindelijke als "Grote Moeder". Onmiddellijk wist hij: dit is de vernieuwing waar de mensheid al zo lang naar verlangt. Immers, als nooit tevoren worden wij geconfronteerd met verval, wanhopig naar vernieuwing reikend.

Wat een verrassende omslag! Opeens stond de Leraar niet meer in het middelpunt van het universum. Dat deerde hem niet het minst! Integendeel. De Moeder had hem op slag verlost van zijn (altijd sluimerende) obsessie met zijn Verlichting. Voor het eerst in vele decennia viel hij op zijn knieën en stroomden de tranen langs zijn wangen omlaag. Wat een vreugde, wat een dankbaarheid. Het was de Grote Moeder die hem vernietigde en vervolgens het Licht had geschonken. Zijn leraarschap komt niet uit hemzelf, maar uit Haar. Hij is in de wereld gekomen om als Dienaar Haar Opdracht uit te voeren.

De Kosmische Moeder als het Uiteindelijke, ziedaar het fundament van een nieuw wereldbeeld. Het is de kern van de nu zich vanaf dat moment Servant/Messenger ("Sermes") noemende Leraar en zijn nieuwe leer. Alles - zowel "God" als het universum - komen voort uit Haar Bodemloze Afgrond en keren er voortdurend in terug. Het leven is één "sterven en opnieuw geboren worden" op alle niveau's, op alle gebied. Geven we toe aan deze kosmische roep, dan leven we optimaal, is "onsterfelijkheid" ons deel. Het is niet voor niets dat de Moeder Zich juist nu heeft geopenbaard. Zij wijst ons de weg uit de crisis die wijzelf hebben veroorzaakt.

Laat al het oude (ego) los en wordt als Nieuw Zelf opnieuw geboren. Om je vervolgens opnieuw in te voegen in het Geheel: "Hemel, aarde en de (nieuwe) gemeenschap". Dat is de Boodschap voor de huidige tijd. De ontaarde mannelijke "waarden" - verslaving aan macht en geld, medogenloze concurrentie, onrecht, uitbuiting en natuurvernietiging - moeten daarbij plaatsmaken voor "vrouwelijke" - verbondenheid, liefde, samenwerking, rechtvaardigheid, respekt en harmonie met de natuur. De Dienaar - die zich nu ook "Groene Man" noemt, daarbij zijn plaats in De Oorspronkelijke Traditie van Zoon/Minnaars van de Moeder innemend* - gaat je daarin voor.

* De Traditie van Osiris, Tammuz, Baal, Attis, Dionysos, zelfs Maitreya en ja.....Christus. Zie onder voor meer.

Hoewel alles zonder uitzondering aan de Waarheid ontspruit, staat de Dienaar zelf ook te kijken van zoveel grote woorden. Diep van binnen is hij dezelfde Onschuld gebleven, die hij altijd al was. Dat geeft soms rare botsingen met zijn missie in de wereld. Voor dat laatste moet hij "naar buiten treden", dat wil zeggen zijn (voorgeprogrammeerde) rol in de wereld vervullen. Ook al wist hij van jongsaf aan dat deze rol voor hem bestemd was, toch is alles voor hem soms ook zeer "onwerkelijk". Ook bekruipt hem vaak de angst voor de confrontatie met de wereld. Zonder de Moeder zou hij dit niet opgebracht hebben.

Dat dit alles vroeger of later ook gevolgen zou hebben voor zijn relatie met het Christendom was de Dienaar al vroeg duidelijk. Zonder incorporatie van de laatste is zijn missie niet compleet. Een bijzondere ervaring leidde dit in. Het was in Avila, nu vele jaren terug, waar hij het het klooster "Encarnacion" (waar Teresa van Avila 30 jaar non was) bezocht. Op het binnenplein staat een enorm lelijke crucifix. "Ook dat nog", dacht hij. Ondanks dat naderde hij het en raakte hij het zelfs even aan. Onmiddellijk gaf het een gevoel van lichtheid en vrede. O, dacht hij, "vanaf nu moet ik mijn kruis op mij nemen".

Het kleine wonder: op zijn weg terug langs de huizen viel "van boven" plotseling een brood voor zijn voeten, zonder enige aanwijsbare oorzaak! "Een teken van de hemel", dacht hij. "Er zal voor mij gezorgd worden". Sindsdien werkt het tij alleen maar "in zijn voordeel". Wat hij innerlijk beseft, wordt nu ook zichtbaar in de buitenwereld. Nog nooit is er zoveel aan het licht! gekomen over onze eigen spiritueel/religieuze traditie. Allereerst heeft dit consequenties voor het "godsbeeld". In plaats van de "Schepper" is de Grote Moeder gekomen, uit Wie alles voortkomt. De wereld is geen "creatie", maar wordt net als "God" geboren uit Haar Schoot. God zoals "wij hem kennen" is dus geen "Vader", maar de Zoon/Dochter.

Hoe staat het dan met Jesus? Welke plaats heeft hij dan in het nieuwe Godsplan? Was hij niet de Zoon, gezonden door de "Vader?" Goede vraag, een waarop de Dienaar een duidelijk antwoord heeft. Iedereen die de Bijbel leest, weet dat Jesus zichzelf niet als "God" beschouwde. Deze betiteling is pas door de kerk geintroduceerd als strategie om alle schaapjes onder een hoedje te vangen. In werkelijkheid stond Jesus in de Traditie van de Grote Moeder. Natuurlijk kon hij hier niet openlijk over spreken. Wat er wel voor spreekt is dat hij gezalfd was door Maria Magdalena, een priesteres van de Oude Religie. Zij was het die Jesus begeleidde, en die later onder het kruis en bij zijn graf stond. Zij was de "vrouw die het Al kende", de "apostel der apostelen".

Jesus vervulde de hoop der vrouwen op de terugkeer van de Moeder Traditie. Het verklaart zijn "vrouw-vriendelijke" levenshouding. Hij probeerde aan deze verwachtingen te voldoen door zijn rol als "stervende en opgestane" (vegetatie)God, het kerngebeuren van de Moeder Traditie. Dit staat niet gelijk met de Godsgelijkheid, zoals deze hem later door de kerk is aangemeten. Concreet was hij een mens die een Godservaring had gehad - inderdaad een Godmens - een Zelfgerealiseerde, zoals vele anderen voor én na hem. Zijn Verlichting ontving hij op de berg Tabor. Wat hij probeerde was de mensen het "Koninkrijk dat in hen is" voor te houden. Een rol als spirituele leraar dus. Alleen voor diegenen die dit niet verstonden, sprak hij in eenvoudige parabels, een teken van zijn al-inclusieve mededogende instelling.

Zo gezien was Jesus niet "het unieke nieuwe begin" iets dat de kerk niet moe wordt ons voor te houden. Hij was de zoveelste schakel in een lange oeroude traditie. Alle kenmerken van Jesus zoals die in de Bijbel staan beschreven - inclusief dood en opstanding - waren millennia daarvoor reeds gemeengoed in de culturen van het Midden-Oosten. "Dood en opstanding" dient niet letterlijk (fysiek) te worden opgevat, maar is een metafoor voor spirituele Realisatie. Hetgeen zijn voortzetting vond in de hellenistische mysteriereligies en de gnosis. Om zichzelf als uniek, als het "nieuwe verbond tussen God en de mensheid" te presenteren, heeft de kerk niet alleen de "historische" Jesus gecreëerd, maar tevens eeuwenlang zijn ware achtergrond verborgen, onderdrukt en vernietigd. Het resulteerde in de uitroeiing van Godsmensen ("ketters"), andere religies ("heidenen") en...niet in de laatste plaats van vrouwen. Deze waren het gevaarlijkst omdat zij de herinnering aan de Oude Religie in zich droegen.

Om alle sporen naar het verleden - Moeder Religie, de Stervende en Opgestane God, Mysterie Religies, Godsverwerkelijking (Gnosis) - uit te wissen, schuwde de kerk geen enkel middel: vervolgingen, moord, bedrog, leugen, boekverbrandingen, vervalsing van teksten (Bijbel!), vernietiging van tempels etc. etc. Dit werd in de Middeleeuwen nog eens "vrolijk" voortgezet. Katharen, zelfs Franciskanen (...) en de eigen christelijke Mystici, Ketters, Joden, Filosofen, Vrouwen.....alle "andersdenkenden" moesten eraan geloven. Het Innerlijk Licht was daarmee voor eeuwen gedoofd, de belangrijkste oorzaak voor de degeneratie van de Westerse cultuur. We staan nu met de rug tegen de muur. Omdat ons het Zijn werd afgenomen, hebben wij ons op het "hebben" gestort. Door nog meer te willen hebben, krijgen we echter het Zijn niet terug. Alleen teruggaan naar de Bron kan ons nog redden.  

* Te realiseren o.a. door de Universele Weg (zie boven).    

Waarom de Dienaar dit alles benadrukt vraag je je misschien af. Is dit alles niet lang geleden gebeurd? Kunnen we - zeker vandaag de dag - niet beter naar de toekomst kijken? Het punt is, dat de crisis die we nu beleven een lijnrecht gevolg is van deze vroegste gebeurtenissen. Doordat de band met "Hemel, aarde en de gemeenschap" werd doorgesneden in ruil voor de surrogaatwerkelijkheid van het "geloof in Christus", een terreur ("inquisitie") die vele eeuwen gewoed heeft, was de geest van de mensen gebroken, hun weerstand murv geslagen. Er bleef hun niets anders over dan "terug te vallen" op hun (primitieve) ego. Het zou het begin van een zelfzuchtige cultuur worden, culminerend in de ego-catastrofe van vandaag. Een van de hoofdtaken van De Oorspronkelijke Traditie is daarom het herstel van levende innerlijkheid, zoals deze door de Oude Tradities werd gepraktiseerd.  

Denk niet dat de Dienaar het leuk vindt om dit te vertellen. Überhaupt stond hij niet te trappelen om deze rol op zich te nemen. Integendeel. Steeds streden in hem gehoorzaamheid aan zijn opdracht en het opgeven ervan met elkaar. Hoe dichter en onontkoombaarder de eerste, des te sterker de neiging om eraan te ontsnappen cq er weerstand aan te bieden. Een van zijn strategieën is terug te vallen op oude vertrouwde patronen. Een ander is er gewoon vandoorgaan, denkend dat hij er elders geen last meer van heeft. Altijd mislukten deze pogingen. Wat hij ook deed, Het is gewoon niet tegen te houden. Omgekeerd zijn er mensen die de Dienaar narcisme verwijten. Waarom bijvoorbeeld zo'n uitgebreid autobiografisch verhaal? Echte spiritualiteit is zelfloos en laat geen sporen na, zeggen zij. Antwoord: zonder inzicht in zijn Grote Ervaringen is de missie van de Dienaar niet te begrijpen.

Het is veel gemakkelijker wanneer je verlicht raakt en binnen een bepaalde traditie staat. Iedereen begrijpt dan het hoe en wat. Als je echter het begin van een Nieuwe Traditie bent, moet je het hoe en wat - dat noodzakelijkerwijs afwijkt van wat bekend is - uitleggen cq openbaar maken. Er is geen andere weg. Daar komt nog bij, dat in de huidige crisis het voortbestaan van de mensheid afhankelijk is van het overspringen van zoveel mogelijk "vonken". In tegenstelling tot secten die alles of veel geheim houden - symptoom van hun machtsstreven - is het een plicht van iedere Gerealiseerde om alles zonder voorbehoud te delen. Überhaupt is het zo, dat hij met zijn heldere Wezen, zijn alles-omarmende mededogen en zijn onzelfzuchtige inzet ter beschikking staat. Bovendien heeft hij zijn hele werk kostenloos in het internet gepubliceerd.

Einde verhaal? Natuurlijk niet, integendeel, het begin komt nog. Hoe ziet die Oorspronkelijke Traditie die de Dienaar zegt te belichamen er nu uit? Zal deze het Christendom vernieuwen, ja misschien wel gaan vervangen? "De Europese ziel is dood" zegt de huidige paus (vertelt er echter niet bij wie haar om zeep geholpen heeft). Veel hebben we dus niet te verliezen. Is van de andere kant de existentiële nood niet ten top gestegen? De zinloosheid, de eenzaamheid, de angst, de depressie, de stress en de burn-out alles zonder enig vooruitzicht op Verlichting. De Moeder kennende volgt op dood van het oude echter de geboorte van het nieuwe. Een goede reden om nieuwe hoop te vatten. De Moeder heeft Zich niet voor niets juist nu geopenbaard!

"We stevenen met zijn allen af op het niets". Is dat niet de grote angst van de mensen tegenwoordig? Voor de meesten van ons betekent dit het einde. Als het Niets nu echter niet het einde betekent maar een nieuw begin? Dit is nu precies het geval vanaf het moment dat nieuw inzicht geboren wordt. De Grote Moeder is het Niets aan gene zijde van het Niets - iets wat in het Boeddhisme wordt beleden, zonder vaak te weten wat het werkelijk inhoudt - het Kosmische Vat, waarin alles terugkeert om vervolgens opnieuw geboren te worden. Besef je dit, heb je dan nog angst voor het Niets? Nee dus. Je geeft je vol vertrouwen over aan Haar onbegrijpelijke Wijsheid. Je werkt met het verval mee, inplaats van je ertegen te verzetten, wetende dat dit je naar de Oorsprong leidt.

Vernieuwing van religie vindt plaats wanneer de Moeder erkend wordt als het Alles-Omarmende. Zij geeft onophoudelijk geboorte aan het Goddelijke. Zonder afbreuk te doen aan het patriarchale "Er is maar één God", zijn de bestaande religies de Zonen van de Moeder. Zij concurreert niet met hen. Met behoud van eigen identiteit is zo een nieuw platform van begrip, respect, tolerantie, verbondenheid en samenwerking ontstaan. Iets wat alleen het "EeuwigVrouwelijke" bewerkstelligen kan. Ons "godsbeeld" is in zoverre onveranderd, als dat het inderdaad het "Eeuwige Licht" vertegenwoordigt. Het enige verschil is dat Het niet uit zichZelf is, maar voortkomt uit de Bodemloze Leegte van de Moeder. Anderen die niet zover willen/kunnen gaan, noemen het laatste de "Moederlijke Dimensie van God".

Het tweede uitgangspunt is dat uiterlijke religie voortkomt uit de innerlijke. In tegenstelling tot het Christendom, dat sinds de eerste eeuwen het innerlijk onderdrukte terwille van de massa. Religie ontaardde tot een volledig uiterlijke vorm, waar het niet meer om de kwaliteit van de beleving ging. De enige eis die aan priesters werd gesteld was, dat zij volgzame uitvoerders/functionarissen moesten zijn, enige graad van heiligheid was daarvoor niet nodig. God-realisatie - de Essentie van iedere ware religie - werd tot taboe verklaard. Gedurende alle eeuwen was de mystiek/gnosis daarom een perifeer verschijnsel in plaats van de kern. Daarmee had de kerk uiteindelijk zijn eigen ondergang ingeluid. Mensen kunnen het lange tijd uithouden om aan de oppervlakte te leven, uiteindelijk breekt het verlangen naar eenwording met het Ene altijd door. Daarom is het verdere verval van het (uiterlijke) Christendom slechts een kwestie van tijd. Als het daarentegen erkent, dat Christus een schakel in de oudste Traditie ter wereld is, en daardoor nog weer aan betekenis wint....dan zou een nieuwe fase in de evolution ingeluid kunnen worden.

Dit roert een ander fundamenteel punt aan. Het Goddellijke openbaart zich voortdurend in vele mannen en vrouwen. Deze God-realisatie is niet voorbehouden aan enkele individuen alleen, laat staan aan slechts één. Jesus als de "Eniggeboren Zoon van God" is daarom onhoudbaar. Het Boeddhisme is in dit opzicht veel eerlijker en consequenter. Omdat de BoeddhaNatuur alles doordringt is iedereen en alles zonder uitzondering een potentiële Boeddha. Zo zou het ook in een eventueel vernieuwd Christendom moeten zijn. De grootste tegenstander? Wel, de kerk natuurlijk.  Begrijpelijk: gerealiseerde mensen volgen hun eigen innerlijk-goddellijke richtlijnen en laten de kerk achter zich. Deze spirituele bevrijding is onstuitbaar. Niemand gaat, wanneer je (in dit opzicht) de overvloed hebt geproefd, vrijwillig terug naar de schaarste....

De Oorspronkelijke Traditie vertegenwoordigt dit alles. Maar er is meer. Gedurende het leven zijn wij allen verbonden met elkaar, niet alleen "vertikaal", maar ook "horizontaal". Wij zijn allen deel van Moeder's levensweb. Ons aardse bestaan zou daarom een afspiegeling van de "kosmische orde" moeten zijn. Het "sterven en opnieuw geboren worden" manifesteert zich enerzijds in de menstruele cyclus en is anderzijds de inspiratiebron voor mannelijke dienstbaarheid en zelfopoffering. Het levensweb staat voor waarden als verbondenheid, samenwerking, respect, liefde, gerechtigheid, gemeenschap en natuurverbondenheid. Het zijn zgn "vrouwelijke" (holistische) waarden. De huidige! "mannelijke" waarden als rationaliteit, reductionisme, je waarmaken, ambitie en wedijver komen daar uit voort. Het "mannelijke" is een afgeleide van het "vrouwelijke!"* In de praktijk betekent dit een fundamentele opwaardering van het "vrouwelijke" en vrouwen.

* De mind - het verstand - is een functie van het leven en niet andersom.

Ook strekt onze Traditie zich uit naar andere godsdiensten en culturen. Is de Moeder niet Alles-Omarmend? Dat dit zo is bewijst het feit, dat Moeder-aanbidders uit verschillende tradities meer gemeenschappelijks met elkaar hebben dan met de eigen religieuze achtergrond. Heb je nooit de opvallende overeenkomsten gezien tussen een Maria-, een Kuan Yin-, een Matsu-, een Durga- of een plaatselijk Godinnenfestival? Zowel de gemoedstoestand van de mensen als de uiterlijke vorm zijn vaak opvallend gelijk. Het spreekt vanzelf, dat de Dienaar een fervent voorstander is van het samenbrengen van deze tradities. De wereldvrede zou er bijzonder mee gediend zijn. Om dezelfde reden beschouwt De Oorspronkelijke Traditie alle wegen naar God als gelijkwaardig. Niemand kan "superioriteit" over de ander claimen.

Last but not least, bevordert inzicht in het universele levensweb het Existentiële Bewustzijn*. Alle mensen, nee, al wat leeft is deel van "Hemel, aarde en de gemeenschap". Het is onze existentiële situatie. Alleen noemen we het niet altijd zo. Echter, met wat kleine consessies aan de interpretatie - "Hemel" als gemeenschappelijke term voor God, Allah, Yahweh, Brahman, BoeddhaNatuur en zelfs het Niets.... zouden Christenen, Moslims, Joden, Hindoe's, Boeddhisten, Agnosten en Atheisten bij elkaar gebracht kunnen worden. "Deel-zijn van de aarde en de gemeenschap" is voor niemand een obstakel, daarvoor is het te evident. Allen zouden zich dus in deze definitie moeten kunnen vinden. Het zou een concrete bijdrage kunnen leveren aan de zo noodzakelijke Eenheid in Verscheidenheid.

* Existentieel Bewustzijn